W trakcie prezentacji uczestnicy dowiedzieli się, iż tereny Nadleśnictwa Marcule były kiedyś zagłębiem pozyskiwania gliny, która służyła do  pięknych i znanych w całej Europie wyrobów garncarskich. Przedmioty Iłżeckich rzemieślników docierały nawet za pośrednictwem cepelii do Stanów Zjednoczonych. W swych pamiętnikach, które zostały wydane staraniem dr Łukasza Babuli z Muzeum Regionalnego w Iłży możemy przeczytać:

„Z daleka widnieje zamkowa baszta
A u jej podnóża ulice miasta
I to miasto rzeka rozdziela
Lecz o mieście nie będę mówił wiele
Powiem o tych przemysłach, co Iłżę sławiły
A między innemi wyroby garncarskie były
Bo wyroby garncarskie sławę zyskały
A w Iłży jakby swą kolebkę miały (…)”

Nie jest dokładnie znane od kiedy garncarstwo pojawiło się w Iłży, ale wiadome jest że prowadzone było od bardzo dawna. W średniowieczu produkty wyrabiane z gliny szczególnie cenione były za granicami naszego kraju. Na temat tutejszych garnków powstała nawet legenda, że kiedy w Krakowie zadzwoniono w gliniany dzwon, dźwięk słyszany był aż w Rzymie. Glinę garncarze kopali  w lasach poza Iłżą, w Lasach Starachowickich, kopalnie te ciągnęły się przez miejscowość Koszaru aż do Piotrowego Pola. Garncarze nazwali miejscowości od odmiany jaką można było tam spotkać. Od 1914 roku garncarstwo miało swoje lepsze i gorsze okresy. Początkowo zaczęto zastępować szklanymi słojami, by potem znów po 1924 r. zyskać popularność na wystawach. W roku 1937 roku ceramika Iłżecka wysłana została do Berlina na wystawę. Niestety ostatnie lata dużego zainteresowania ceramiką przypadają na lata 1947-1948. W późniejszym okresie zainteresowanie malało, a dziś ceramikę można spotkać przeważnie w muzeach.

Nadleśnictwo Marcule w najbliższym czasie planuje oznaczenie historycznych miejsc pozyskiwania gliny, poprzez wykonanie tablic informacyjnych.